توسعه اکوتوریسم در اکوسیستم های طبیعی ایران

توریسم اکولوژیک یا گردشگری در اکوسیستم های طبیعی ، سفری هدفمند به مناطف بکر طبیعی و اکولوژیک با انگیزه اصلی مشاهده و احترام به طبیعیت است . جاذبه ها و جلوههای زندگی انسانی در بستر اکوسیستم های طبیعی به عنوان کانون اصلی مقاصد اکوتوریسم نقش بسزایی در برنامه ریزی و توسعه گردشگری دارند. از این رو پژوهش حاضر سعی دارد تا به بررسی توسعه اکوتوریسم در منابع طبیعی (اکوسیستم های مرتعی و مناطق خشک و بیابانی ) بپردازد و پیشنهادات و راهحل هایی برای برنامه ریزی و اجرایی کردن آن در کشور ارائه نماید. روش پژوهش حاضر با فرآیند بررسی نظاممند متون، جستجو و انتخاب مقالات، استخراج اطلاعات از مقالات، تجزیه و تحلیل یافته ها و ارائه نتیجه گیری و پیشنهادات صورت پذیرفت . جامعه پژوهش را مقاله های علمی پژوهشی ، کنفرانسی و... در زمینه توسعه و ترویج اکوتوریستم مرتع و اکوتوریسم در مناطق خشک و بیابانی که طی سالهای ۱۳۸۹ تا ۱۴۰۱ منتشرشده بودند، تشکیل دادند. نتایج نشانداد توسعه اکوتوریسم در مناطق خشک و بیابانی از مولفه های اصلی توسعه اقتصادی است . با توجه به محرومیت روستاهای اطراف این مناطق به دلیل قرارگیری در منطقه خشک و بیابانی ، اکوتوریسم می تواند تبدیل به وسیله ای برای ایجاد درآمد و اشتغال برای مردم این مناطق و جلوگیری از مهاجرت روستاییان شود. توسعه اکوتوریم مرتع باعث کاهش وابستگی خانوارهای مرتع دار به مرتع می شود. با مدیریت و توسعه اکوتوریسم در مراتع می توان با فرصت های شغلی سودآور و بهبود وضعیت رفاه انسانی و رفاه اکولوژیک بهرهبرداران، از آشوبهای وارده بر مرتع کاست . همچنین از تخریب منابع طبیعی از جمله آب، خاک و پوشش گیاهی جلوگیری کرد و فرسایش را کاهش داد.