کشت پایا راه کاری برای پایدارسازی و تنوع بخشی در اکوسیستم

کشت پایا نوعی طراحی آگاهانه و رو شی برای حفاظت از اکو سیستم های بهره ورکشاورزی ا ست که از تنوع، ثبات و انعطاف پذیری سیستم های طبیعی برخوردار است . کشت پایا تلفیق و ادغام هماهنگ چشم انداز و انسان است به این صورت که غذا، پناهگاه، انرژی و سایر نیازهای مادی و غیرمادی به شیوه ای پایدار تامین شود. امروزه بخش کشاورزی به منظور پاسخگویی به نیاز روزافزون غذا برای جمعیت رو به ر شد کره زمین و فراهم کردن مواد غذایی کافی و منا سب ، به میزان زیادی وابسته به مصرف مواد شیمیایی می با شد. اما همواره این افزایش تولید با مشکلات زیست محیطی متعددی مانند آلودگی منابع آب و خاک، بروز آفات و بیماری های جدید گیاهی ، سوء تغذیه و بیماری در اثر کاهش کیفیت مواد غذایی روبرو شده ا ست . تناو ب بخشی به سیستم های ک شت منجر به ارتقاء خدمات اکوسی ستم و در نتیجه کاهش وابستگی به نهاده های کشاورزی و حفظ عملکرد بیشتر محصول خواهد شد. افزایش تنوع جوامع بیولوژیکی می تواند در طول زمان کارایی استفاده از منابع ، ثبات و بهره وری اکوسیستم ها را افزایش دهد. یکی از روش های تنوع بخشی به اکوسیستم های بکارگیری کشت پایا می باشد. کشت پایا متداول ترین شکل عملیاتی آگرواکولوژیکی می باشد که یک چهارچوب و اصول اخلاقی را فراهم می کند که می توان آن را به عنوان پایه ای برای تشخیص اقدامات قابل استفاده در طراحی سیستم های پایدار و متنوع بکار گرفت که منطبق بر انواع مفاهیم اکولوژیکی و فرهنگی باشد. هدف از انجام این مقاله معرفی کشت پایا به عنوان یکی از شیوه های کشاورزی پایدار برای افزایش تنوع در اکوسیستم های و حصول اطمینان از امنیت غذایی می باشد.