مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت خود و زوج درمانی هیجان مدار بر تجربیات آزار دیدگی در زنان قربانی خشونت خانگی در تعامل با خودجرحی

مقدمه: خشونت خانگی جزء مسائل اجتماعی با قدمت جامعه است و به سبب گستردگی اثر آن، آسیب شناسی و درمان این پدیده همواره مورد توجه درمانگران بوده است. هدف از انجام این پژوهش بررسی مقایسه اثربخشی درمان­ مبتنی بر شفقت خود و زوج درمانی هیجان­مدار بر تجربیات آزار دیدگی در زنان قربانی خشونت خانگی در تعامل با خود جرحی بود. روش کار: روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش­آزمون، پس­آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری ۲ ماهه بود. جامعه آماری زنان متاهل قربانی خشونت خانگی مراجعه کننده به بهزیستی شهر تهران در سال ۱۴۰۱ بود. تعداد ۶۰ نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و یک کنترل جایگزین شدند. گروه­های آزمایش تحت درمان مبتنی بر شفقت خود و درمان هیجان­مدار قرار گرفتند. از پرسشنامه همسرآزاری، سیاهه خودجرحی و پرسشنامه کودک آزاری ایرانی به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. برای تحلیل دادهها از به دست آمده از تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر با نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد هر دو مداخله مذکور اثربخشی معناداری بر تجربیات آزار دیدگی داشته است(۰۵/۰>P). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که زوج درمانی هیجان­مدار اثربخشی بیشتری دارد(۰۵/۰>P). نتیجه­ گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر، میتوان گفت که درمان مبتنی بر شفقت خود و زوج درمانی هیجان­مدار می­­توانند به عنوان شیوه­های درمانی مناسب برای بهبود تجربیات آزار دیدگی زنان قربانی خشونت خانگی به کار برده شوند.