کاربست نظریه ی مثبت اندیشی سلیگمن در داستان خسرو و شیرین نظامی

مساله اساسی این پژوهش بررسی داستان خسرو و شیرین نظامی بر مبنای نظریه مثبت اندیشی سلیگمن، به روش توصیفی- تحلیلی است. اعمال و رفتار هر یک از شخصیت های این منظومه و مفاهیم گنجانده شده در لابه لای اشعار با فضایل و شاخصه های مثبت اندیشی مطرح در نظریه مذکور مطابقت داده شده و پس از تحلیل نتایج، داده های به دست آمده به شکل نمودار ارایه شده است. نظامی، در شخصیت پردازی اشخاص داستان خسرو و شیرین با دیدگاه حکیمانه خود به پرورش فضایل نیکوی انسانی و تعالی روحی و روانی شخصیت های منظومه خود توجه ویژه داشته است. نتایج این پژوهش نشان می دهد، شخصیت های این منظومه، آراسته به فضایل شش گانه مطرح در نظریه مثبت اندیشی سلیگمن هستند و ابیات راوی این فضایل، از بسامد بالایی در این اثر برخوردارند. عشق ورزی خردمندانه، انسانیت و مهرورزی نسبت به هم نوعان، شجاعت در وفاداری عاشق و معشوق نسبت به یکدیگر، به تعالی رسیدن این عشق ناب، وجود برخوردهای عادلانه و حفظ اعتدال در افکار و اعمال و رفتار خسرو و شیرین که شخصیت های اصلی این منظومه هستند، به میزان قابل توجهی مشهود است. شایان ذکر است برخورداری از این فضایل در مورد اشخاص دیگر منظومه نیز صادق است.