بررسی روند احیا بافت های با ارزش تاریخی در ارتقا معماری معاصر ایران

یکی از مباحث اصلی و جنجال برانگیز در فضای معماری و شهرسازی امروز کشور، موضوع حفظ بناهایی با ارزش تاریخی و دیدگاه های متفاوت درباره چگونگی حفظ این فضاها و ساختمان های ارزشمند قدیمی است که گاه اختلاف نظرها و دیدگاه های متفاوت در مورد نگرش به این مقوله که در برخی موارد از حیطه مباحث معماری و شهرسازی فراتر رفته و در حیطه مسائل اجتماعی سیاسی داخل می شود. از سویی میراث تاریخی در واقع صورت ظاهری و کالبد فرهنگی است که فرهنگ رکن و اساس هر جامعه پیشرفته را تشکیل میدهد. امروزه مداخلات شهری مبتنی بر اصولی چون فرهنگ، تقویت طراحی شهری و میزان مشارکت گروه های اجتماعی انجام می گیرد که سعی در حرکت به سمت همه جانبه گرایی و پایداری دارد. در این پژوهش با بیان این مسئله مواجه هستیم که آیا بوسیله احیا آثار ارزش تاریخی می توان باورهای فراموش شده ای که این آثار از آنان برخواسته اند را جان تازه ای بخشید و سیر باز ایستاده هنر این سرزمین را با احیای فرهنگی دوباره به حرکت درآورد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی- تحلیلی است. هدف اصلی در این پژوهش نیز یافتن الگویی است که بر اساس راهکارهای پیشنهادی در حوزه شهرسازی، معماری و مرمت بتواند مبنایی برای ارتقا معماری معاصر ایران باشد. انتظار می رود این مقاله مبنایی برای ارزیابی قابلیت در احیا بناهای با ارزش تاریخی در جهت پیوندی ناگسستنی بین معماری، فرهنگ و هویت گذشته به کمک دستاوردهای فرهنگی، هویت امروز و پشتوانه ای برای معماری و هویت و فرهنگ فردای این مرز و بوم باشد. نتایج این تحقیق نشان می هد که احیا بافت های با ارزش تاریخی در ارتقا معماری معاصر ایران دارای مقیاس های متفاوتی هستند و از طرح های کلان شهری در بافت تاریخی یک شهر تا مداخلات کوچک معماری در یک بنای تاریخی را شامل می شوند. این مقاله در پی یافتن دستورالعمل هایی جامع جهت احیا بافت های شهری در مقیاس تاریخی می باشد، به گونه ای که ضمن حفظ و ارتقای ارزش های موجود در زمینه تاریخی، بتوانند بیان کننده روح زمان در معماری معاصر نیز باشند.