ارزیابی معیارهای زیبایی شناسی در معماری از دیدگاه سنتی و مدرن

زیبایی جاذبه ای ازلی است که هنر، پل ارتباط بین آن و انسان است . در دهه های اخیر جنبش ها و مکاتب گوناگونی در عرصه معماری و شهرسازی نمود یافته اند که ریشه این مکاتب را می توان در دیدگاههای فلسفی پیدا کرد. این مکاتب منشا تحولات اجتماعی ، فرهنگی ، سیاسی و کالبدی عظیمی بوده و به همین نسبت توانسته اند بر مفهوم زیبایی شناسی نیز تاثیرگذار باشند. زیبایی گاه در افکار ما بی نهایت ارزشمند به نظر می رسد و گاه خود را تنها در شکلی زیبا به رخ می کشاند. در مکاتب مختلف و نحوه برخورد این مکاتب با مقوله زیبایی شناسی نحوه برخوردهای متفاوتی با کالبد، مفهوم و معنی وجود دارد. در این پژوهش که مبتنی بر تحلیل مطالعات اسنادی و کتابخانه ای است به تبیین مقوله زیبایی شناسی از دیدگاه سنتی و مدرن پرداخته شده و با تاکید بر اصول زیبایی شناسی این مکاتب در معماری سعی شده است شباهت ها و تفاوتهای نگاه به زیبایی شناسی در معماری از نگاه معماری سنتی ایران و معماری مدرن مورد توجه قرار گیرد. نتایج نشان می دهد معماران در هر دو دیدگاه سنت و مدرن سعی می کنند، در خلق آثار خود همواره به نیازهای روحی خود و مخاطب توجه داشته و علاوه بر رعایت مراتب عملکردی و اقلیمی به خلق زیبایی نیز توجه کنند. اما اهداف، نقش معمار، روش انتخاب فرمها، رنگ ها و نحوه تعامل با محیط و نقش فرهنگ در دو نگرش معماران سنتی ایران و معماری مدرن متفاوت است .