برنامه ریزی طراحی محور بافت فرسوده مرکزی شهر همدان نمونه موردی محله کبابیان

نظام طرحهای توسعه شهری در جهان با دو رویکرد طراحانه و برنامه ریزانه ارائه می شد. به لحاظ طرحریزی برای شهرها ابتدا پروژههای برنامه ریزی و پس از آن به ندرت پروژههای طراحی شهری تهیه می گردید. به این ترتیب بسیاری از تصمیمات طراحانه در فرایند برنامه ریزی اتخاذ می شدند و پروژههای طراحی شهری را عملا به سوی پروژههایی سوق می دادند که دیدی صرفا کالبدی و کمی داشتند. این مساله در نظام شهرسازی سبب شد تا توجه به سمت رویکردی معطوف شود که فرایندی رفت وبرگشتی بین طراحی شهری و برنامه ریزی شهری برقرار شود یا به عبارتی در تمام سطوح سلسله مراتب طرح های توسعه ، ملاحظات طراحانه به موازات ملاحظات برنامه ریزانه مورد توجه قرار گیرند. مهمترین تاکید این رویکرد کیفیت محیط شهری است چرا که تجربه طی شده در سال های اخیر حاکی از عدم توفیق طرح های توسعه شهری در رفع نیازهای کیفی محیط بوده است . از سوی دیگر یکی از مشکلات شهرهای بحرانزده امروزی بافت های فرسوده ناکارآمدی است که علی رغم قابلیت های بالقوه با چالش های بسیاری دست به گریبان است . این بافت ها که اکثرا هسته اولیه شهر بوده و در مرکز شهر قرار گرفته اند نیاز به برنامه ای طراحی محور دارند تا با بهرهگیری از ابزار مناسب به موضوع یا موضع مورد برنامه ریزی متمرکز گردند و با راهبردهای عملکردی انعطافپذیر با محدوده مورد مطالعه ارتباط برقرارکرده و در صدد پاسخگویی به نیازهای کیفی محیط برآید.