گونه شناسی آرامگاه های ایران در اقلیم گرم و خشک

معماری آرامگاهی یکی از مهم ترین تجلیات هنر معماری ایرانی و اسلامی است و شایسته تاکید است که پیش از ظهور اسلام در ایران بنای آرامگاهی مستقلی (به استثناء آرامگاه کورش) وجود ندارد . می توان دریافت که این چنین بناها ریشه در بینش و فرهنگ جامعه ایرانی و اسلامی دارد. این پژوهش با هدف اصلی » گونه شناسی آرامگاه های ایران در اقلیم گرم و خشک « و با روش توصیفی -تحلیلی در وهله اول به بررسی و دسته بندی گونه های آرامگاهی در ایران در اقلیم گرم و خشک و در مرحله بعد به بررسی و دسته بندی نمونه های منتخب پرداخته است . بدین منظور از اقلیم گرم و خشک و در چهار استان از جمله سیستان و بلوچستان، کرمان، یزد، سمنان در شهرهایی چون زهک ، چابهار، فهادان، ابرکوه، تفت ، اشکدز، مهریز، اردکان، دامغان، کوشمغان، گرمسار، شاهرود، سرخه ، بسطام، سیرجان بهعنوان نمونه های موردی در نظر گرفته شده اند که در این میان تعداد ۲۶ مورد آرامگاه ها در بازه زمانی سده دوم تا قاجار از حیث مصالح و تزئینات نما، نوع کارکرد و مذهبی و غیرمذهبی بودن و الگوی کالبدی ، تقارن نما، خط آسمان و ریتم و هارمونی موجود در نما مورد بررسی قرارگرفته اند.