تاثیر حیوان انگاری انسان در معماری غرب

یک عامل مهم و تاثیرگذار در معماری ، نحوه تعریف ما از انسان و هویت اوست . بسته به اینکه چه تعریفی از انسان را مبنا قرار دهیم طراحی فضای معماری متفاوت خواهد شد. در معماری سعی بر این است که فضا به شکل مناسب به نیازهای انسان پاسخ دهد و منطبق بر ویژگی های رفتاری او باشد. با توجه به این موضوع، تعریف های متفاوت از انسان باعث شکل گیری معیارهای متفاوت و شیوههای متمایز برای خلق فضا می شوند. حال باید این سوال را پرسید که انسانی که معماری برای او شکل می گیرد کیست ؟ در فرهنگ غرب، بین تعاریف مختلفی که از انسان وجود دارد یک اصل مشترک دیده می شود، و آن تاکید بر حیوان بودن انسان است . این حیوان انگاری باعث فروکاست انسان به بدن و توجه صرف به جنبه مادی و جسمانی او شده است . در مورد این انحراف رهبر انقلاب این مطلب را بیان کرده اند که » بسیاری از مباحث علوم انسانی ، مبتنی بر فلسفه هائی هستند که مبنایش مادیگری است ، مبنایش حیوان انگاشتن انسان است « و به جامعه علمی کشور نسبت به پیامدهای منفی این نگاه غلط هشدار داده اند. بر همین مبنا و در نظر گرفتن اینکه این تلقی به حوزه معماری نیز راه یافته و آن را تحت تاثیر قرار داده، باید به این سوال پاسخ داد که پیامدهای منفی این مسئله چگونه در معماری نمود یافته است ؟ با مبنا قراردادن هویت انسان به عنوان نوعی حیوان و نگاه مادی به حیات آن می بینیم که برخی معماران درحوزه طراحی به سمت الگوگیری از آناتومی بدن انسان متمایل شده اند، اما غفلت از جنبه روحی انسان باعث شده که این الگوگیری از نگاه زیبایی شناسانه و کارکردگرایانه صرف فراتر رود و به سمت خلق آثاری مبتنی بر شهوت و بازنمایی انگارههای جنسی در معماری سوق پیدا کند. این نوع معماری با تحریک شهوت انسان به قصد لذت علاوه بر اینکه باعث سقوط بیشتر انسان در ورطه حیوانیت می شود، باعث ایجاد مشکلات اجتماعی همچون احساس ناامنی در کودکان و زنان، دامن زدن به تخیلات جنسی و از بین بردن عفت عمومی جامعه نیز شده است .