معماری متفاخر:مفهوم تفاخر و مصادیق آن در معماری معاصر ایران

تفاخر به عنوان یکی از رذائل اخلاقی ، می تواند آثار و پیامدهای اجتماعی و فرهنگی مخربی داشته باشد. تفاخر به معنای خودستایی ، به رخکشیدن و تظاهر، در معماری نیز می تواند مصداق داشته باشد. تفاخر و خودستایی در معماران، می تواند باعث اغراق و افراط در برخی جنبه های معماری یا نمایش خلاقیت و بدعت ها به شکل غیرضروری و افراطی شود، و نتیجتا هویت معماری و غایت حقیقی معماری را مخدوش کند. هدف این تحقیق ، بررسی معانی این مفهوم از طریق جستجو در واژه نامه ها و متون اخلاقی و دینی ، و پس از آن، تدوین مولفه ها و شاخص ها و شناسایی مصادیق این مفهوم در معماری است . پرسش هایی که پژوهش در پی پاسخ به آنها بوده است عبارتند از: » تفاخر چیست ؟«، »مصادیق تفاخر کدامند؟«، » تفاخر در معماری به چه معناست ؟» «مصادیق معمارانه تفاخر چیست ؟.« با تحلیل معانی مستقیم و ضمنی مفاهیم مرتبط با تفاخر، ابعاد و مولفه های هر مفهوم، استخراج شده و در جدولی جمع بندی گردید که می توانند به دو شکل مورد استفاده قرار گیرند: الف ) به عنوان دستورالعملی برای معماران جهت اجتناب از تفاخر؛ ب) به عنوان شاخص هایی که می تواند تفاخر در معماری را مورد سنجش قرار داده و میزان بروز تفاخر را در آثار معماری اندازهگیری کنند. آگاهی ، عنصر اصلی هر نوع اصلاح و خودانتقادی است . آگاهی و فهم تفاخر و جنبه های پیدا و پنهان آن، به معماران کمک خواهد کرد که در خلاقیت و نوآوری ، نحوه تعامل با کارفرما، تعامل با جامعه ، تعامل بنا با بستر و همسایگان، تع امل با فرهنگ و هویت تاریخی ، دقت و تامل بیشتری داشته باشد و از پیامدهای تصمیم خود آگاه باشد ونتیجتا در تصمیمات و فعالیت معمارانه خود، آگاهانه و اخلاقی عمل کند.