نقش قرارگاههای رفتاری بر میزان تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی

امروزه می توان، آپارتماننشینی و زندگی در مجتمع های مسکونی را یکی از مهم ترین تحولات در فرایند اسکان بشر در شهرها دانست که به فرمی غالب و ضروری در نحوه زندگی و مسکن شهری معاصر تبدیل شده است . با توجه به رویکرد روزافزون زندگی در مجتمع های مسکونی ، لزوم توجه به طراحی و تصمیم گیری درباره این فضاها جدی به نظر می رسد. به علاوه یکی از مشکلاتی که در جوامع امروزی مشاهده می شود میزان و شیوه تعامل اجتماعی افراد در محل سکونت و زندگی است که با کم رنگ شدن مفهوم همسایگی روزبه روز بر ضعف آن افزوده می شود. حیات جمعی را می توان فرصتی جهت کاهش این اثرات منفی و رهاشدن از تنش های زندگی روزمره افراد دانست که با گذران اوقات فراغت ، تعاملات اجتماعی افراد و اقشار مختلف و بستری برای حضور و آزادی بیان ابراز آنها در فضا ایجاد می نماید. این پژوهش با روش کیفی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است . طبق مطالعات صورت گرفته اجتماع پذیری در فضا بر پایه نیاز انسانها به حس تعلق اجتماعی و تعامل با یکدیگر قرار دارد و این امر در یک فضای اجتماعی حمایت کننده در کنار تامین آسایش فیزیولوژیکی رعایت قلمرو و حس مالکیت و دریافت عدالت در فضا، میسر خواهد بود. در واقع با تامین این عوامل می توان باری دیگر حیات جمعی را به مجتمع های مسکونی و زندگی آپارتمان نشینی امروزه بازگرداند.