امکان سنجی تبدیل آواهای موسیقی سنتی ایران به فرم های طراحی بنا

هویت های فرهنگی هر منطقه ای برگرفته از آداب و سنت هایی است که مردم آن اقلیم ، هنرمندانه آن را در خلق زندگی زیباتر به کار گرفته اند. آفرینش معماری و موسیقی نیز از فرهنگ آن منطقه سرچشمه میگیرند. موسیقیدانان طی هزاران سال به نسبت هایی گوشنواز رسیده اند و با بهره گیری از این پارامترها میتوان ویژگی های هویتی را بی آنکه در دام تکرارها و تقلیدهای فرمی افتاد، در طراحی لحاظ کرد. در این پژوهش ، وجوه اشتراک معماری و موسیقی از جهات مفهومی ، فضای ایجادی ، شکلی و مورفولوژی بیان می گردد. از دیگر روی ، مشاهده می گردد که این دو مقوله فرهنگی در قواعد بنیادی حاکم و تشکیل دهنده اشان ، نظیر تناسبات، ریتم ، هارمونی ، تکرار، زیبایی شناسی و غیره نیز مشابهت دارند. در روزگاری که معماری روز به روز به سمت بی محتوایی و بهره گیری فرمال از عناصر پیش میرود، آواهای موسیقی باتوجه به تاثیرگذاری بر روی روح انسان میتوانند، پارامتر بسیار مناسبی جهت بهره گیری در طراحی معماری به خصوص طرح های مفهومی باشند. لذا هدف این پژوهش ، بررسی امکان واخوانی ویژگی های موسیقی سنتی ایران به فرم های طراحی معماری می باشد.