مفهوم خلوت در پیدایش نمادهای معمارانه

خانه مکانی امن ، آرام و بدور از تنش های خارجی و پناهی برای ذهن و جسمی خسته از روزانگی های پرشتاب زندگی ، باید باشد و برای رسیدن به چنین آرامش خاطری ، نیازمند خلوت گزینی در مکانی دنج و دلنشین است . خلوت در خانه و پاسداشت حریم آن مفهومی فطری است که در ذات بشر نهفته است و درونگرایی ساخت بناهای تاریخی ایرانی علاوه بر جنبه اقلیمی ، جنبه اعتقادی و مذهبی مردم را نیز آشکار می کند و با گذر زمان نمادهایی را برای یک خانه ایجاد می کند، عناصری چون ورودی ، درگاه و هشتی به عنوان نمادهایی مطرح می باشند که تحت تاثیر مفهوم خلوت حاصل شده اند. در این تحقیق به مطالعه ی مفهوم خلوت و فضاهای شکل گرفته به تبع آن در خانه های درونگرای تاریخی ایران پرداخته می شود و در نهایت به این پرسش اندیشیده می شود که آیا خلوت به عنوان یک مفهوم فطری با صورتها و نمودهای متفاوت معمارانه بروز پیدا کرده است ؟