تاثیر اصول و اندیشه های رویکرد معماری شکل گرا بر طراحی بناها، در معماری جهان و ایران

در معماری گذشته بدلیل وجود پیوستگی و هماهنگی شکل و فرم با سازه، عملکرد و سازوکارهای مربوطه ، مرز میان آنها بسیار کمرنگ شده و برای تشخیص شکل و فرم نیاز به نوعی تفکیک است که در این پژوهش به آن خواهیم پرداخت . فرم معماری ، نقطه ی تماس بین توده و فضاست . فرمهای معماری ، بافت ها، مصالح ، مدولار نور و سایه ، رنگ و... همگی به نحوی با هم ترکیب شده تا کیفیت و جوهر فضا را معرفی کنند. کیفیت معماری قابل تعیین توسط مهارتهای طراح در کاربرد و مرتبط ساختن عناصر هم در فضای داخلی و هم در محیط پیرامون ساختمان است . فرم منظم یا نامنظم ، تغییر شکل (افزایشی یا کاهشی ) در فرم موجود، طراحی را بسیار منحصر به فرد و جذاب می کند. این امر سبب از بین رفتن فرم نخستین شده به نحوی که ساختمان به طور کامل متمایز از فرایندهای پیشین است . چنین تغییر و تحولی توسط دستکاری های گسسته در طراحی قابل اجراست . فرم در معماری شکل گرا نقش ضروری دارد و موضوعی قابل بحث است . تنها شکل و پیکربندی ساختمان نیست ؛ بلکه عبارت است از عناصر متعددی که نقطه ، خط ، صفحه و حجم را در بر گرفته است . هر معماری بدون فرم قابل تصور نیست . پژوهش حاضر با توجه به سنت کیفی تحقیق ، با روش پژوهش تحلیلی -توصیفی ؛ با تحلیل بحث های نظری و ویژگی های لازم برای تاثیر اصول معماری شکل گرا بر بناهای معماری در ایران و جهان در صدد است تا اثبات کند که شکل گرایان از دوگانه ی فرم و محتوا، به فرم توجه می کنند و فرم را آن جنبه محسوس می دانند که به ادراک در می آید. آنان معماری را هنر ترکیب اجزاء مرکب می دانند، اجزایی که از عناصر پایه تشکیل شده است .