تبیین انگاره های موثر بر طراحی مجموعه های فرهنگی هنری جهت استفاده ی نابینایان بر پایه ی روایت گری مخاطبان فضا

شهرها به صورت مداوم و پیوسته سعی به گسترش مرزهای خود از جهات مختلف می باشد و این گسترش مرزها انواع نیازهای روزمره و طبیعی را در پی دارد. شهرها هنوزکه هنوز است ، مهیای پذیرش بی در سر بعضی از گروههای اجتماعی دارای اختلال و معلولیت هم چون افراد نابینا و کم بینا در جامعه نیستند و این افراد با فقدان امکانات شهری و دشواری های متعدد روبرو هستند. لذا این امر باعث ایجاد شکاف بین این افراد و جامعه شده و نتیجه ی آن، عدم استقبال از این افراد گشته است . این در حالی است که هر جامعه ای برای رشد و شکوفایی خود بستگی به چگونگی استفاده از استعداد ها و توانایی های موجود در آن جامعه را دارد. روایت ، تکرار و نقل رویدادها، رفتارها و گفتارهای شخصیت های واقعی است که از یک سازماندهی با جهتی خاص از خاطرات و احساسات می باشد. از این رو در این پژوهش هدف اصلی ، ارائه انگارههای موثر بر طراحی مجموعه های فرهنگی هنری جهت استفاده نابینایان بر پایه ی روایت گری مخاطبان فضا می باشد و با استفاده از روش تحلیل کیفی و مطالعات کتابخانه ای به تعریف روایت و روایت گری پرداخته و با تعمیم موضوع روایت گری به افراد نابینا و توانایی های این افراد در طراحی فضای معماری برای دستیابی به فضای معماری مناسب پرداخته است . لذا پژوهش حاضر در موسسه فرهنگی هنری نابینایان بصیر شهر تبریز با شرکت ۱۵ نفر نابینا و کم بینا انجام یافته است . در نهایت با ارائه ی الگوهای برگرفته از روایت های افراد نابینا و کم بینا، این افراد را قادر می سازد تا بدون کمک گرفتن از یک شخص به عنوان همراه، به صورت مستقل در فضاهای تعاملی همچون مجموعه های فرهنگی هنری تفرج و تعامل کند و از حضور در این فضاها، به اندازه ی افراد عادی احساس امنیت و آرامش داشته باشد. نتایج حاکی از آن است که با رعایت اصولی در طراحی مجموعه های فرهنگی هنری و طراحی بر پایه روایت گری این افراد چون »پرهیز از مصالح صاف و لغزنده در کفسازی مجموعه «، استفاده از درختان جهت استفاده از سایه های آنها، استفاده از گل و گیاه جهت تحریک حس بویایی نابینایان و کم بینایان، می توان انگیزه لازم برای این قشر از جامعه را جهت حضور موثر در این فضاها برای انجام تعاملات مطلوب اجتماعی فراهم ساخت .