شناخت و تبیین رویکردهای بومی جهت تحقق پایداری در معماری

امروزه بناهای معماری بخش اعظمی از محیط زیست ما را تشکیل می دهند که در به وجود آمدن آلودگی های زیست محیطی نیز بی تاثیر نیستند . هرچند که نمی توان ساخت وساز بناها را متوقف کرد؛ اما با اندیشیدن به یک طراحی و یا برنامه ریزی مناسب تر، می توانیم ساختمانهایی با کمترین تاثیر سو بر محیط زیست را داشته باشیم . در این خصوص معماری پایدار یکی از ایدههای مطلوب است . این پژوهش بر آن است که راهکارهای معماری سنتی ایران را در راستای رسیدن به معماری پایدار معرفی کند . لذا با هدف شناخت نظریه های زیست محیطی توسعه پایدار و معماری پایدار، ابتدا مفهوم آنها مورد بررسی قرار گرفته و سپس ، به تاثیر، اهداف و کاربردهای مفاهیم پایداری در معماری پرداخته شده است . در ادامه ، به تعریفی مشترک از بین نظریات مختلف رسیده است ، و همچنین اصول و ویژگی هایی را نیز استخراج می کند. در این خصوص ویژگی های اقلیمی و ویژگی های معماری بومی مورد بررسی قرار گرفته و المانهای معماری شهر شناخته شده و در نهایت به عنوان راهکارهای مناسب دست یابی به معماری پایدار معرفی شدهاند. روش این پژوهش که از نوع کیفی و با رویکرد توصیفی است مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و میدانی است . نتایج حاصل از این تحقیق به درک اهمیت نقش معماری بومی در ایجاد رویکرد پایداری در معماری و بهره برداری از اصول پایداری - نه تقلید و تکرار کالبد و جسم آن- در معماری امروز ما منجر می شود.