کاربرد جلبک ها در محیط ساخته شده و شهرهای سبز: گامی به سمت توسعه پایدار

تغییر سبک زندگی ، شهرنشینی و کاهش منابع تجدیدناپذیر مطابق با تقاضای روزافزون انرژی ، تاثیر بدبینانه ای بر محیط زیست ایجاد کرده است . در حال حاضر شهرها ۷۵ درصد از انرژی جهانی را مصرف و حجم زیادی ضایعات تولید می کنند و ۷۰ درصد از انتشار گازهای گلخانه ای از شهرها نشات می گیرد. شهرنشینی سریع همچنین به کاهش منابع طبیعی (به ویژه سوخت های فسیلی ) به دلیل افزایش تقاضای انرژی ناشی از صنعتی شدن منجر شده است . از این رو به کارگیری رویکردهای جدید زیست محیطی نظیر شهر سبز، به عنوان یکی از راهحل های شهرسازی در جهت کاهش معضلات زیست محیطی شهرها و به منظور تحقق توسعه پایدار شهری ضروری بوده و آیندهای پایدار را برای نسل های آینده تضمین می کند. نقش محوری شهرهای سبز توسط منابع تجدیدپذیر انرژی (سیستم های انرژی خورشیدی و بادی ) مطرح گردید که با مسائل هزینه و آلودگی همراه شد. این موضوع منجر به تغییر الگو به سمت بهرهگیری از جلبک ها به عنوان منبع بالقوه انرژی سبز و محیط زیست گردید. در این مقاله مروری که مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکرد توصیفی دارد، سعی شده وضعیت فناوری نماهای بیوراکتور ریزجلبکی به طور همزمان در زمینه کاهش آلودگی زیست محیطی و تولید انرژی معرفی گردد. در بخش بعدی سهم ریزجلبک ها در تولید سوخت های زیستی (بیودیزل، بیواتانول، بیوگاز) و تولید کود زیستی برای کشاورزی پایدار و تصفیه فاضلاب بررسی شده است . متعاقبا توسعه محصولات زیستی از طریق تبدیل شکوفه های جلبکی به انرژی و محصولات مفید دنبال می شود و در نهایت درک لازم برای ایجاد مجدد و بازسازی جهان با ارائه راه حلی قابل دوام و پایدار فراهم می گردد. بهرهگیری از پتانسیل ریزجلبک ها در ایجاد شهرهای سبز، طرحی جامع از شهرنشینی متکی به خود، سبز و پایدار را تشکیل می دهد و درنتیجه زندگی سالم تر و بهتری را برای مردم فراهم می کند.