بررسی تطبیقی معماری پایدار در معماری اسلامی با حفظ ارزشهای بومی و منطقه ای

یکی از براهین آسیب های ناشی از ساخت وسازهای امروزی به محیط زیست ، مسامحه و عدم توجه به معماری پایدار و ناسازگاری ساختمانها با محیط زیست و منطقه ی در حال ساخت می باشد . به حداقل رساندن اثرات مخرب زیست محیطی ساختمانها با بهرهجویی از راهکارهای کاربردی توسعه ی پایدار با توجه به آلودگی های جدی در شهرها و کلانشهرها بیشتر از قبل موردتوجه قرارگرفته است ، از سویی دیگر مصرف بی رویه ی سوخت های فسیلی باعث ایجاد گازهای گلخانه ای و تولید گاز دی اکسید کربن می گردد، افزون بر اینکه محدود بودن منابع سوخت نیز خطر جدی برای نسل های آینده محسوب می شود که این عوامل نیز اهمیت پرداختن به معماری پایدار را بیش ازپیش درخور نگرش قرار می دهد. پژوهش حاضر با روش توصیفی ، تحلیلی و باهدف شناخت عوامل پایداری زیست محیطی و احیا ارزشهای بومی و منطقه ایی باهدف کاهش مصرف انرژی های فسیلی در معماری انجامگرفته است . یافته های پژوهش حاکی از این است که قرارگیری مولفه ها معماری پایدار و معماری اسلامی در مقوله رابطه انسان، طبیعت ، نسبت به سه عامل : توجه به ارزش ذاتی موجودات فارغ از کاربرد و اهداف انسان، احترام به زمین و تنوع آن و پیروی طراحی از قوانین طبیعت ، رابطه معناداری وجود دارد. در مقوله دیگر نیز، دو اصل استفاده از انرژی های تجدید پذیر و هماهنگی الگوهای تولید، مصرف و تولید مجدد بر اساس توان باز زایندگی زمین از دیدگاه معماران بسیار بااهمیت می باشد.