تفحصی بر فلسفه پدیدارشناسی مکان از منظر اندیشه های دیوید سیمون، یوهانی پالاسما و کریستین نوربرگ شولتز

اگر این پیش فرض در نظر گرفته شود که ، هدف وجودی معماری این است که محلی را به مکان تبدیل کند، یعنی معناهای بلقوه حاضر در محیط را بگشاید، از این رو مطالعه مکان بسیار حائز اهمیت می باشد. با وجود اینکه نقطه آغار پدیدار شناسی از فلسفه بوده است ، اما هرگز به همان محدود نگردیده و دامنه ی نفوذ آن عرصه های مختلفی از جمله معماری را در بر می گیرد. با رویکرد پدیدارشناسی می توان درباره ی چیزها به تفکر پرداخت و واقعیتشان را آشکار کرد. در یک نگاه کلی می توان بیان کرد که دیوید سیمون، کریستین نوربرگ شولتز و یوهانی پالاسما به عنوان سه تن از برجسته ترین چهره های پدیدارشناسی در معماری ، تاثیری ژرف بر بسط و گسترش این گفتمان داشته اند. در مقاله حاضر، با استفاده از ابزار گردآوری اطلاعات، همچون مطالعات کتابخانه ای و اسنادی ، سعی شده است تا مفاهیم و اصول مرتبط با مفهوم مکان و پدیدارشناسی مکان، مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. در این راستا ابتدا پدیدارشناسی فلسفی که نقطه عزیمت پدیدارشناسی در معماری بوده است ، مورد بررسی قرار گرفته و سپس با تفحصی در آرا و نظریات دیوید سیمون، کریستین نوربرگ شولتز و یوهانی پالاسما در حوزه پدیده مکان به بررسی مفهوم پدیدارشناسی مکان پرداخته شده است .