تقلیل مفهوم سکونت از خانه به واحد زیستی در معماری حرفه ای معاصر

مسکن تنها یک ساختار نیست بلکه نهادی است که برای پاسخگویی به مجموعهای پیچیده از اهداف ایجاد میشود. هدف اصلی مسکن به وجود آوردن محیطی سازگار و منطبق بر روش زندگی انسان است . انسان از دو بعد درونی و بیرونی تشکیل شده است و طراحی مسکن نیز باید در جهت پاسخ به نیازهای درونی و بیرونی انسان باشد. با نگاهی به معماری مسکن امروز که متاثر از معماری حرفهای است درمییابیم مسکن امروز باوجود قوانین و پیشرفت تکنولوژی نتوانسته است به نیازهای درونی و بیرونی انسان پاسخ دهد و باعث بروز مشکلات گسترده در مسکن شده است . هدف از این پژوهش، شناخت بعد درونی و نیازهای اساسی انسان از طریق شناخت مفاهیم مرتبط با سکونت و بررسی و تحلیل تفاوتهای معماری مسکن در نظام حرفهای امروز با معماری سنتی است . در ابتدا مفاهیم مرتبط با سکونت در ادبیات خارجی و ایرانی-اسلامی مرور گردیده و نمود آن در معماری حرفه ای و سنتی بررسیشده است . پس ازآن مفاهیم استخراج شده با مقررات ملی ساختمان ارزیابی و بررسی شده و نتایج آن ارائه گردیده است . با مطالعات انجامشده درمی-یابیم که نظام حرفهای معماری تنها با ابعاد و استانداردهای فضا بر مبنای بعد فیزیکی انسان سروکار دارد و قوانین ذکرشده از طرف این مرجع ، توجهی به نیازهای درونی انسان ازجمله حفظ قلمرو و محرمیت ندارد. به گونهای که از طرف قانونگذار قوانین زیادی در مورد استاندارها و ابعاد متناسب فضا دیده میشودکه اولا این ابعاد حداقل های ممکن را برای فضا مشخص میسازد و دوما تمامی آنها با توجه به بعد بیرونی انسان است و به بعد درونی انسان توجهی نشدهاست . این عدم توجه به نیازهای درونی انسان باعث بروز مشکلات گسترده در معماری خانه شدهاست . به همین جهت این معماری نیازمند بازنگری و اصلاح است تا بتواند علاوه بر تامین محیط فیزیکی برای انسان، به نیازهای درونی و اولیه انسان که حفظ حریم و قلمرو است نیز پاسخ دهد.