روایتی اجمالی از پدیدارشناسی و پدیدارشناسی در معماری

در دهه های اخیر، رویکرد پدیدارشناسی به عنوان یک الگوی مفهومی در معماری به شهرت رسیده است . این رویکرد، با تاکید بر تجربه و ادراک انسان از فضا و محیط های ساخته شده، به طراحان معماری کمک می کند تا طرح هایی با ارتباطی عمیق تر و مفیدتر با کاربران ایجاد کنند. پژوهش حاضر به تبیین نظریات معماران در خصوص بازخوانی انتقادی معماری مدرن و جایگاه پدیدارشناسی در تحلیل معماری ، با تاکید بر تاثیرات فلسفه در این زمینه پرداخته و مثال موفقی از طراحی معماری بر اساس اصول پدیدارشناسی را مورد تحلیل قرار داده, تا الگوی موفقی برای سایر پروژه ها با رویکرد پدیدارشناسی باشد. در این پژوهش نگارنده با بازخوانی منظم منابع و تفسیر محتوای مطالب و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و روش استدلال منطقی ، به دنبال ایجاد نظمی منطقی در مطالب پراکنده و نامنسجم پیشین در ارتباط با روش پدیدارشناسی است . از طرفی با بررسی یک نمونه موردی که براساس این رویکرد طراحی شده، تاثیر آن بر تجربه انسانی را مورد بررسی قرار می دهد.