هایپر رئالیسم انتقام از عکاسی

این مقاله به وابستگی میان هنر عکاسی و نقاشی میپردازد. وابستگی که درنوع ارتباط، از فرایند خاصی تبعیت نمی کند گاها به رقابت می پردازند، گاها همدیگر را پوشش میدهند، گاها به ستایش هم می نشینند و گاها رودرروی هم ایستاده اند. قابل انکار نیست که رسالت نقاشی در گذشته گاها ثبت وقایع اجتماعی و تاریخی جوامع بوده، تصاویری نظیر اماکن مهم تاریخی و مذهبی و مراسم رایج و چهره نفرات برجسته تاریخ و تصویر سازی تاریخ به عهده نقاشان بوده است . به عنوان مثال اثر نگهبان شب اثر رامبراند در دوره باروک، به سفارش شهردار شهر آمستردام بوده که گشت شبانه شهردار به اتفاق نفراتش در شهر را، منعکس می کند. از طرفی امرار معاش این هنرمندان از طریق سفارشات تامین می شده است . تا زمانی که اختراع دوربین عکاسی ، این مهم را، دست می گیرد و این رسالت از هنری به هنر دیگر منتقل می شود. ظهور عکاسی به عبارتی نه تنها انقلاب ی در ثبت وقایع زنده دنیا بوجود آورد، بلکه موجب بیکاری طیف عظیمی از نقاشانی بود که با این امر روزگار می گذراندند. هر چند در اوایل عکاسان تحت تاثیر امپرسونها قرار گرفتند و سعی در همراهی تکنیکی با نقاشان را داشتند، اما در هر حال رسالت نقاشی را تغییر داده بودند. به این ترتیب به نظر میرسد در سال ۱۹۷۰ نقاش ها بطور مشخص و هدفمند از دوربین عکاسی بهره گرفتند و فتور ,را پایه گذاری کردند. اما بعد ها با ساخت دوربینهای دیجیتال، گروهی از نقاشها گرایششان به سمت بهره از دوربینهای دیجیتال بیشتر شد و با سوپر ریالیسم و هایپر ریالیسم به اوج واقعگرایی و رقابت با دوربین پرداختند.