نظریه مولف در سینمای ملودرام شهری اصغر فرهادی با نگاهی به فیلم فروشنده

هنرمندان تا زمانی که آثار هنری شان دارای امضا شخصی نباشد هنرمندگان تاثیر گذار و ماندگاری نخواهند بود. هنرمندان زیادی سعی کردند با دنبال کردن فرمولهای موفقیت هنرمندان گذشته خود را مطرح کنند ولی دراین امر شکست خوردند. به طور کلی اینگونه میتوان گفت که هنرمندان بعد از فراگیری تکنیک و تسلط برفرم و محتوا باید سبک کاری منحصر به فردی ارائه دهند تا ماندگار شوند یا بهتر این گونه بیان کنیم که هنرمندی ماندگار میشود که اغاز گر سبک خاصی باشد. سینما هم از این قاعده مستثنا نیست و تمام کارگردان های بزرگ سعی کردند امضا شخصی خود را (چه در فرم چه در محتوا )در آثارشان نشان دهند.این نظریه تا سال ۱۹۵۸ به صورت زبانی و کلامی بین هنرمندان در چرخش بود تا اینکه آندره بازن و تروفو مقاله مشی مولفان را نگارش کردند و به کارگردان جایگاه ویژه تری نسبت به نویسنده ها دادندو پس از آن اندرو ساریس در آمریکا این مقاله را به صورت اکادمیک تری به چاپ رساند و به طبقه بندی انواع کارگردان ها پرداخت . در این مقاله او به این نکته اشاره کرد که داشتن موتیف و لایت موتیف برای یک مولف واجب است و سینماگرانی که این دو المان را نداشته باشند متورانسن هستند . یعنی سینماگرانی که صرافا تکنیک را به خوبی استفاده میکنند. در ایران هم این نظریه طرفداران فراونی دارد. عباس کیارستمی و اصغر فرهادی دوتن از این افراد هستند که به واسطه تکیه بر همین نظریه فیلمهایی موفق در سطح جهانی ساختند.