تبیین مفهوم پایداری اجتماعی در بافت های حاشیه ای نمونه موردی بافت حاشیه ای شمال تبریز

در ابتدا در مباحث توسعه پایدار، مسایل اقتصادی و زیست محیطی غلبه داشتند و کمتر به مباحث اجتماعی توجه می شد؛ اما امروزه پایداری اجتماعی یکی از ابعاد مهم توسعه پایدار در کنار ابعاد اقتصادی و زیست محیطی در شهرهاست ؛ که می تواند زمینه شکل گیری شهری پایدار؛ که امکان زیستن متناسب و هماهنگ شهروندان را براساس مشارکت ، حس تعلق ، جامعه مدنی ، هویت و... را فراهم سازد. پایداری اجتماعی در بر گیرنده مفاهیمی همچون حس تعلق ، مشارکت ، هویت ، دل بستگی به محل و... می باشد. در این میان فضاهای عمومی شهر به این دلیل که به عموم شهروندان تعلق داشته و همه شهروندان بدون هر گونه تبعیض جنیست ، نژاد، قومیت ، و سطح اقتصادی - اجتماعی ) و محدودیتی به آن دسترسی دارند می توانند نقش بسیار مهمی را در پایداری اجتماعی ایفا کنند. چنین فضاهایی سبب تعامل اجتماعی به عنوان پیش نیاز همگرائی ، حس تعلق ، مشارکت و نهایتا پایداری اجتماعی به عنوان ضرورتی انکار ناپذیر در تداوم توسعه پایدار شهری تلقی می گردند. این پژوهش می کوشد تا به بررسی پایداری اجتماعی در فضاهای شهری، مطالعه موردی: محدوده های حاشیه نشینی تبریز با روش توصیفی -تحلیلی بپردازد. داده های مورد نیاز از طریق روش کتابخانه ای جمع آوری شد. نتایج نشان دهنده سطح پایین پایداری اجتماعی در این محدوده می باشد.