واکاوی نقش مفهوم توده-فضا در تبیین فضاهای شهری مطلوب

انسان همیشه با محیط خود در تعاملی دو طرفه روبرو بوده است . این تعامل به گونه می باشد که سبب خلق فضاهای نوین بوده ولی استفادههای بی ربط و نامناسب باعث خرابی آن نیز شده است . در روزگاران قدیم در بافت های شهری به خصوص در پهنه منطقه های مسکونی جداره بناها بصورت یک نواخت و هماهنگ بوده و اکثرا از دید بیننده نهفته بوده است . لیکن امروزه مخصوصا در مرمت و بازسازی بافت های قدیمی و کهنه به علت زوال قرارگیری قطعه بندی های زمین در یک ردیف و تحمیل ضوابط نا کار آمد نظام پروخالی ( توده و فضا ) باعث شده که جبهه های طراحی نشده ساختمانها در معرض دید بیننده قرار گیرند. هم چنین قوانین قطعه بندی پر و خالی برای بافت نوین نیز جهت خلق فضاهایی با کیفیت ادراکی بالا نا کارآمد است . از سوی دیگر شهرها از جمله مهم ترین جلوههای فرهنگ بشری هستند . مبانی توده و فضا مفهومی است که در علم جغرافیا و معماری مطرح می شود و به بررسی ارتباط بین تودهها و فضا در یک تعامل یکدیگر قرار دارند و با تغییر و تحول یکی ، دیگری نیز تحت تاپیر قرار می گیرد. که در این پژوهش به ارائه تعاریف و بررسی و جنع بندی نظریه های اندیشمندان در باب پرو خالی (توده و فضا ) ، قطعه بندی (تفکیک ) ، فضای شهری و کیفیت پرداخته می شود. روش این پژوهش منطبق بر تحلیل اسنادی -کتابخانه ای و مبتنی بر رویکرد توصیفی -تحلیلی است . نتایج پژوهش نشان دهنده آن است که طراحی مناسب و مطلوب توده و فضا تاثیر بسیار زیادی برای زیبایی و کارایی شهرها دارد. طراحی اصولی و درست فضاهای شهری با توزیع بهینه توده و فضا می تواند سبب ایجاد آرامش و کیفیت زندگی شهروندان را بهبود ببخشید. هم چنین باید توجه داشت که برای پیاده سازی درست این موضوع باید بر اساس زمینه هر بافت شهری طراحی صورت گیرد.