ارزیابی شاخص های شهر دوستدار کودک(نمونه موردی : محله رشدیه تبریز)

رشد اجتماعی و شکل گیری حس اجتماعی در کنار سایر ابعاد اجتماعی کودکان از اهمیت به سزایی برخوردار است . فرایند اجتماعی شدن در کودکان به صورت واضح از هم بازی شدن با هم سالان خود در عرصه های عمومی محیط های مسکونی شروع به شکل گیری می کند. هدف این پژوهش جست و جوی چارچوبی منعطف برای تعیین چگونگی تعامل کودک با مکان در محیط هایی است که در آن حضور می یابند .جهت تدوین اصول مورد نظر این پژوهش با روش کیفی و اتخاذ پارادیم واقعیت گرایی و تاکید بر ابعاد عینی ابتدا به ارزیابی محله بر اساس دیدگاه کودکان و والدین پرداخته شده است سپس بر اساس نظرات آن ها و چارچوب نظری تدوین شده به ارائه اصول طراحی محله دوستدار کودک با توجه به شاخص های شهر دوستدار کودک پرداخته شده است . روش گردآوری اطلاعات به روش میدانی و با تکنیک های مصاحبه ، پرسشنامه و مشاهدات میدانی صورت گرفته است . نتایج این پژوهش نشان می دهد جهت ایجاد یک محله دوستدار کودک با توجه به شاخص های شهر دوستدار کودک بایستی تمام ابعاد طراحی به نوعی در فرایند طراحی مورد توجه قرار گیرد.