درک طراحی شهری دوستدار کودک: تبیین چارچوب طراحی محیط های یادگیری در فضاهای شهری

کودکان شهروند هستند و حق بهبود زندگی خود و کیفیت محیطی جامعه ای را دارند که در آن بزرگ می شوند. گاهی اوقات این موضوع به فراموشی سپرده می شود که شهری که برای کودکان طراحی می شود، شهری برای همه است . با توجه به اینکه بیش از یک سوم کودکان در سراسر جهان در مناطق شهری زندگی می کنند، درخواست برای شهرهای دوستدار کودک به شدت افزایش یافته است . با این حال، بسیاری از شهرها هنوز طراحی فضاهای شهری مناسب کودکان را در اولویت قرار نداده اند. ابتکار شهرهای دوستدار کودک توسط سازمان ملل متحد به عنوان یک نوآوری در سیاست ، با هدف ایجاد جوامع بهتر برای ترویج رشد مثبت کودکان در مقیاس جهانی راه اندازی شد. یکی از مولفه های حیاتی طراحی شهری دوستدار کودک، اولویت دادن به فرصت ها برای یادگیری و توسعه سالم در خارج از مدرسه است . یکی از اساسی ترین ابعاد و ویژگی های فضاهای شهری ، توانایی ایجاد تعامل برای همه افراد به ویژه کودکان است . کودکان به عنوان آسیب پذیرترین قشر در جامعه که سبب رشد شناختی جامعه می شوند و در مقایسه با سایر افراد بیشتر تحت تاثیر محیط اطراف هستند و در حال یادگیری هستند، نیازهای متفاوتی در ادراک فضاهای شهری دارند. این پژوهش به دنبال آن است که درک طراحی شهری دوستدار کودک را در قالب تبیین چارچوب طراحی محیط های یادگیری در فضاهای شهری مورد واکاوی قرار دهد. روش این پژوهش منطبق بر تحلیل اسنادی -کتابخانه ای و مبتنی بر رویکرد توصیفی -تحلیلی است و همچنین مدل نظری و چارچوب اصلی پژوهش بر اساس مطالعات اسنادی استخراج شده است که از نطرات افراد مهمی چون یان گل بهره گرفته شده است . نتایج پژوهش نشان دهنده آن است که محیط -های کودکان در فضاهای شهری باید برای آنها شامل بازی در فضای باز با رفاه، رشد و تکامل سالم باشد. هم چنین برای مراقبان، فضای بیرونی که سرشار از طبیعت و ویژگی های مثبت است ، فرصت هایی برای آرامش ، اوقات فراغت ، تعاملات مثبت با فرزندان و خانواده در اختیار افراد قرار می دهد. سیاست های اصلی طراحی شهری دوستدار کودک مبتنی بر ایجاد محیط های یادگیری شامل ایجاد خلاقیت مکانی ، تقویت رشد شناختی و فردی کودک با استفاده طراحی بازی انگیز، پراکنش مناسب فرهنگسراهای هنری مخصوص کودک می شود.