بررسی میزان پایداری پل های تاریخی اصفهان (نمونه موردی :پل خواجو و پل شهرستان)

مطالعه پل های تاریخی ایران اثبات کننده ی این نظریه است که طراحی این پل ها با توجه به عملکرد طبیعت و زمینه گرایی بوده است . گویی آنها جزئی از بستر و طبیعت اطراف هستند و نه جدا از آنها.در واقع هدف این پژوهش بررسی میزان تعامل دو پل خواجو و شهرستان، که بر روی رودخانه زاینده رود احداث گردیدهاند، با طبیعت اطراف خود، در راستای ارزشهای اجتماعی ، اقتصادی و اکوسیستم است .در این پژوهش ابتدا دادههای جمع آوری شده مربوط به دو پل ذکر شده مورد مطالعه قرار می گیرد و سپس با شناخت مفهوم و نظریه های معماری پایدار، به میزان پایداری و همچنین تاثیر و نوع کاربرد این مفاهیم به صورت عملی در پل های گذشته پرداخته می شود.روش تحقیق ، به صورت کیفی و با رویکرد توصیفی است و نوع آن تحلیل نمونه موردی است و روش جمع آوری اطلاعات به صورت بازدید میدانی (مشاهده) است .یافته های این پژوهش بیان می دارد که طراحان باستان در طراحی هر دو پل ، توجه زیادی به اکوسیستم طبیعی و شرایط بستر پل ها داشته اند و همچنین نیازهای انسان را نیز به عنوان استفاده کننده از فضا مورد توجه بسیار قرار دادهاند و اساس طراحی ، با وجود تکنولوژی آن دوره و مصالح دردست ، به صورت طراحی پایدار بوده است .در نتیجه باید بیان نمود که هرچند که دوره تاریخی ساخت پل ها معطوف به گذشته است ، دقت بالایی در طراحی و ساخت با توجه به شرایط زمینه دارند، همچنین هر دو این پل ها، به خصوص پل خواجو، طراحی منحصر به فردی در راستای تعامل با طبیعت و همچنین کاربر فضا داشته اند. اکنون می توان گفت این پل ها مبتنی بر عملکرد و با توجه به استانداردهای موجود در آن دوره، تکنولوژی ساخت ، مصالح در دسترس و مناسب با شرایط اقلیمی ، به شیوهی پایدار طراحی شده بودند.