ضرباهنگ روایت در قصه های عامیانه کوتاه ایرانی انجوی شیرازی از دیدگاه نشانه- معناشناسی گفتمانی در روایت های کلاسیک

معنای «داشتن» مهم ترین مولفه در شکل گیری نظام گفتمانی در روایت های قصه های عامیانه کوتاه ایرانی انجوی شیرازی از دیدگاه نشانه- معناشناسی گفتمانی در روایت های کلاسیک است و شخصیت ها در این روایت ها زمانی سوژه محسوب می شوند که داشتن چیزی (ابژه) برای آن ها چنان ارزشمند می شود که ضرباهنگ تکرارشونده زندگی آن ها دچار خلل و گسست می کند و در نتیجه، فرایندی کنشی را برای تصاحب، بازتصاحب یا حفظ آن ابژه آغاز می کنند تا در نهایت معنای داشتن را به نوعی تولید کنند؛ بنابراین روایت های قصه های عامیانه انجوی شیرازی می توانند از یک الگو مشخص پیروی کند که کشف و شناخت ابعاد آن برای درک بهتر ساختار روایی آن ها ضروری و مفید است. در این پژوهش که با روش توصیفی- تحلیلی و آماری است و رویکرد از دیدگاه نشانه- معناشناسی گفتمانی در روایت های کلاسیک تاثیر گرفته است؛ کوشش شده است که مسئله پیروی یا عدم پیروی روایت ۲۰۱ قصه عامیانه کوتاه ایرانی؛ گردآوری شده به کوشش انجوی شیرازی در مجموعه چهار جلدی عروسک و سنگ صبور، دختر نارنج و ترنج، گل با صنوبر چه کرد و گل بومادران واکاوی شود. یافته های این پژوهش نشان می دهد که زندگی روایی ۶۶۱ سوژه حاضر در این قصه ها همانند یک ضرباهنگ تکرار شوند که دچار گسست و نوسان ضرباهنگ می شود و در آخر دوباره یک ضرباهنگ تکرارشونده پیدا می کنند، از یک الگوی مادر با متغیرهای گوناگون پیروی می کنند که دگرگونی متغیرهای آن، ۱۹ گونه خرده ضرباهنگ را در این قصه ها ایجاد کرده است که در این پژوهش بر پایه اعداد یک تا نوزده نام گذاری شده اند.