تربیت فرزند با توجه به سوره لقمان

لقمان خود را مسئول عمل فرزندش می داند وبه همین خاطرتربیت فرزند را بر عهده می گیرد. لقمان به عنوان پدر به این مطلب ها توجه دارد که اساس تربیت فرزند آن است که نخست خود را اصلاح کند و بعد به اصلاح و تربیت فرزندش بپردازد، ابتدا باید خود متصف به ملکات و صفات فاضله باشد تا بتواند کودک تحت تربیتش را نیز به صفات عالی انسانی واصل نماید. رفتار والدین مهمترین آیینه یادگیری تربیت برای فرزنداش است. به همین جهت لقمان اندیشیده، پاک و خالص و به دور از هرگونه شوائب بود و عملش هدفدار و در طریق رضای خدا و تعالیم الهی بود تا کودکش نیز در جهت خیر و سعادت قدم بردارد. لقمان اسوه حکمت و فرزانگی بود و تمام فضایل نظری وعملی را داشت وبرای فرزندش الگو بود. لقمان با فرزندش ارتباط سالم ایجاد می کرد. او مواعظ خود را بر اساس حکمت ارائه می نمود، مواعظ را بامحبت همراه می ساخت- نه سرزنش- او مواعظ خود را با دلیل و منطق بیان می کرد و از این طریق در واقع به احیای شخصیت او می پرداخت و به او احترام می گذاشت. او با توجه به حکیم بودنش در اندیشه و رفتار بهترین و مناسبترین مورد را [در همه امور به ویژه تربیت فرزند] بر می گزید و پی می گرفت. او به این طریق گام بعدی را که ایجاد ارتباط سالم با فرزند و به کارگیری روش و شیوه های موثر در برخورد با او بر می داشت. با توجه به اهمیت موضوع، این پژوهش بر آن است به بررسی چگونگی تربیت فرزند در سوره لقمان بپردازد.