ارزیابی تابآوری شهری در راستای توسعه گردشگری تاریخی پایدار در دوران پسا کرونا (نمونه مطالعاتی: مرکز تاریخی شهر اصفهان)

امروزه با توسعه شهرنشینی، آسیب پذیری شهرها در برابر انواع بلاها و خطرات به وضوح قابل مشاهده بوده و ازآنجاییکه شهر متشکلاز یک سیستم چندوجهی است جهت جلوگیری از فروپاشی این یکپارچگی توجه به مقوله تاب آوری شهری لازم و ضروری است.همه گیری کووید- ۱۹ سبب گشته تمامی فعالیتهای گردشگری متوقف و تاثیرات منفی بسیار زیادی را در بافت تاریخی شهراصفهان ایجاد کند. این مقاله باهدف ارزیابی تاب آوری شهری با محوریت توسعه گردشگری تاریخی در دوران پسا کرونا انجام گرفتهو باهدف کاربردی و به صورت اکتشافی- توصیفی و از نوع ترکیبی بوده است. تحلیل داده ها و اطلاعات نیز با استفاده از تکنیکدیمتل و جهت تدوین راهبردها از تکنیک SOAR استفاده شده است. بر اساس یافته های پژوهش معیارهای مدیریتی، اقتصادی واجتماعی دارای بیشترین تعامل و معیارهای مدیریتی، اقتصادی، زیست محیطی و اجتماعی موثرترین عوامل در تاب آوری مرکزتاریخی شهر اصفهان در راستای توسعه گردشگری است. همچنین شاخص های مدیریت یکپارچه، درآمد پایدار، نهادهای امدادرسان،تعامل مدیریت شهری، فرصتهای شغلی و مشارکت اجتماعی دارای بیشترین تعامل و شاخص های مدیریت یکپارچه، نهادهایامدادرسان، تعامل مدیریت شهری، فرصتهای شغلی، زیرساخت های سبز و مشارکت اجتماعی موثرین عوامل هستند.