بازطراحی کتیبه و نقوش هندسی با استفاده از مصالح سازگار با محیط زیست؛ (نمونه موردی: کتیبه سردر دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان)

مفهوم پایداری در دهه ۱۹۷۰ میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشکلات فرهنگی- اجتماعی و اقتصادیمیباشد. هر چند مباحث اولیه پایداری در زمینه زیست محیطی مطرح شده، اما خصوصیات مفهوم پایداری و ویژگیهای چندبعدیآن، محدود شدن آن را به زمینه زیست محیطی امکان پذیر نمی ساخته است. از زمان دستور کار ۲۱ در کنفرانس ملل متحد درزمینه محیط و توسعه، مفهوم مذکور از قلمرو محیط زیست به عرصه های سیاستگذاری اقتصادی، اجتماعی و حتی فرهنگی نیزتعمیم یافته است. هدف از پژوهش حاضر طراحی دوباره یک عنصر معماری به شکلی تازه و با بیانی هماهنگ با نیازهای امروز وشناخت معماری پایدار و مولفه های آن و نقشی که این مولفه ها در ارتقاء پایداری زیست محیطی و فرهنگی از لحاظ کیفی و بصریدارند می باشد. در این پژوهش ابتدا مفاهیم پایداری از بعد فرهنگی به عنوان یکی از ابعاد مغفول پایداری و بعد زیست محیطی بهعنوان یکی از ابعاد پایداری که با توجه به میزان بالای تخریب محیط زیست به وسیله صنعت ساختمان مورد توجه قرار گرفته بیان شد.سپس نقش الگوهای معماری سنتی هم چون نور و نقوش هندسی در تحقق پایداری فرهنگی و نقش مصالح در تحقق پایداریزیست محیطی بیان شد. در نهایت با توجه به مطالعات کتابخانه ای و آزمایش های انجام شده در کارگاه شهرک علمی تحقیقاتیاصفهان جهت تولید سنگ مصنوعی به عنوان مصالح، طراحی کتیبه سردر دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان انجام شد.