بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خود کارآمدی و انگیزه پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه اول شهرستان مبارکه

هدف این پژوهش تعیین میزان اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی و انگیزه پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دوره متوسطه اول شهرستان مبارکه بود. به همین منظور درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بهعنوان متغیر مستقل و خودکارآمدی و انگیزه پیشرفت تحصیلی به عنوان متغیر وابسته مورد بررسی قرار گرفت. این پژوهش از نظر هدف جزو پژوهشهای کاربردی محسوب می شود و روش تحقیق پژوهش حاضر یک مطالعهنیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دوره متوسطه اول شهرستان مبارکه در سال تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۷ بود. روش نمونه گیری در این پژوهش بهصورت نمونه گیری خوشه ای بود. نمونه پژوهش شامل دو گروه آزمایش ( ۳۰نفر) و گروه کنترل ( ۳۰نفر) از دانش آموزان دوره متوسطه اول شهرستان مبارکه بود. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پرسش نامه هایخودکارآمدی موریس (۲۰۰۱)، پرسشنامه استاندارد انگیزه پیشرفت تحصیلی هارتر (۱۹۸۱) بودند. روایی تمامی پرسشنامه ها توسط متخصصان و صاحبنظران مورد تایید قرار گرفته است. روش درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهدطی شش جلسه یک ساعته برای گروه آزمایش اجرا شد. برای آزمون فرضیه های پژوهش و پاسخ به پرسش های پژوهش از روش آماراستنباطی تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر به کمک نرم افزار اس پی اس اس ۲۲استفاده شده بود. یافته های پژوهش نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه آزمایش با کنترل برای دو متغیرخودکارآمدی و انگیزه پیشرفت تحصیلی در سطح (p<۰/۰۱) وجود دارد. بنابراین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی و انگیزه پیشرفت تحصیلی اثر بخش بود و می توان نتیجه گرفت که بهره گیری از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد جهت بهبود خودکارآمدی و انگیزه پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مفید خواهد بود.