رابطه ناگویی هیجانی و اضطراب کرونا در دانش آموزان دبیرستان شهر اردکان

مقدمه: با افزایش موارد ابتلا و مرگ و میر بیماری کرونا و نبود درمان قطعی برای آن، سراسر جهان را موج عظیمی از اضطراب فرا گرفت و پژوهش های انجام شده نشان داد که ترس و اضطراب، شایع ترین نشانه روانشناختی در زمان شیوع این بیماری و بیماری های مشابه است. این مطالعه به بررسی رابطه اضطراب کرونا با ناگویی هیجانی دانش آموزان متوسطه دوم شهر اردکان و تاثیر تحصیلات والدین بر این دو متغیر می پردازد.روش: این مطالعه یک پژوهش کاربردی با رویکرد توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری مطالعه شامل دانش آموزان دوم دبیرستان های شهر اردکان است که ۳۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی بدون جایگذاری انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه اضطراب کرونا ویروس توسط علی پور و همکاران (۱۳۹۸) است. همچنین، برای تحلیل داده ها از روش همیستگی و رگرسیون استفاده شد. نرم افزار مورد استفاده SPSS نسخه ۲۲ بود.یافته ها: آزمون هبستگی این دو متغیر اضظراب کرونا و گویه های ناگویی اضطراب همبستگی معنی داری به دست نیامد و بیانگر این است که تغییرات میزان ناگویی هیجانی، رابطه معنی داری با تغییرات اضطراب بیماریکرونا ندارد. یافته های پژوهش همچنین نشان داده است که تحصیلات والدین تاثیر معناداری بر میانگین اضطراب کرونا و ناگویی اضطراب دانش آموزان نداشته است.نتیجه گیری: از عدم بین اضطراب کرونا و ناگویی هیجانی می توان نتیجه گرفت: افزایش در سطح اضطراب کرونا نمی تواند باعث افزایش در سطح ناگویی هیجانی در افراد شود. این می تواند به معنی این باشد که هنگام مواجهه دانش آموزان با شرایط استثنایی و نگران کننده مانند شیوع بیماری کرونا انتظار افزایش معنادار ناگویی هیجانی نداریم، هرچند می تواند از عوامل زمینه ای موثر قلمداد شود. همچنین نتیجه گرفته شد، اضطراب کرونا و ناگویی هیجانی رابطه معناداری با تحصیلات والدین ندارد. به این معنا که تحصیلات آکادمیک والدین متضمن آگاهی از روش های کاهش اضطراب و ناگویی هیجانی کودکان آنها نیست.