اثر بخشی درمان شناختی رفتاری مثبت نگر بر تاب آوری افراد مبتلا به ام .اس

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی رفتاری مثبت نگر بر تاب آوری افراد مبتلا به بیماری ام.اس بود. روش شناسی پژوهش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود که جامعه آماری افراد مبتلا به بیماری ام.اس موسسه خیریه قمر بنی هاشم شهر نجف آباد مراجعه کرده بودند از میان آن ها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دوگروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش درمان شناختی- رفتاری مثبت نگر به مدت ۸ جلسه به مدت ۹۰ دقیقه یک بار در هفته به صورت گروهی تحت درمان قرار گرفتند و گروه گواه هیچ درمان و مداخله ای دریافت نکردند. ابزار این تحقیق پرسشنامه تاب آوری را تکمیل نمودند و داده ها با آزمون های آماری تحلیل کوواریانس با نرم افزار SPSS-۲۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل ازتحلیل کواریانس چند متغیره نشان داد که درمان شناختی رفتاری مثبت نگر بر تاب آوری افراد مبتلا به بیماری ام.اس اثر دارد (p<۰/۰۰۰۱). نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده از تاثیر درمان شناختی رفتاری مثبت نگر بر تاب آوری افراد مبتلا به بیماری ام .اس می توان نتیجه گرفت درمان شناختی رفتاری مثبت نگر برای افزایش تاب آوری افراد مبتلا به ام اس به کار روند.