مقایسه ای میان قوانین ایران و قوانین بین الملل درباره حقوق شهروندی

حقوق شهروندی به هیچ عنوان ، محدوده به نام شهر و روستای خاصی نمی باشد . حقوق به مفهوم شهروندی هر چند درپاره ای از اقسام «فطری» بوده و از ابتدای تاریخ انسانیت همراه بشر بوده است ، اما در اکثر موارد ، نتیجه تلاش های انسان های حق خواهی می باشد. حقوق شهروندی را باید نماد «هویت جمعی» نامید، زیرا پیش از آنکه به محدوده خاصی از جهان وابسته باشد، تبلوری از اعالمیه تاریخی «حقوق بشر» به عنوان نخستین منبع معتبر بنیادی ترین حقوق قابل تصور برای افراد بشر است. از سوی دیگر، این حقوق برای تمامی انسان ها بدون هیچ گونه تبعیض وجود دارند؛ اگرچه بررسی ها نشان می دهند که باید محدودهمشخصی برای حقوق شهروندی قائل شد. حقوق شهروندی اگر به مفهوم عام و جهانی آن مورد توجه قرار بگیرد- می تواند به عنوان نماد هویت جمعی و وحدت ملت ها به شمار آید؛ جدایی ناپذیر بودن این حقوق از دارندگان آن و لزوم شفافیت ابعاد آن و اینکه حقوقشهروندی، با تغییر و پیشرفت جوامع و فرهنگ ها، در حال تحول و توسعه است و اسناد قانونی موجود برای الزامی کردن این حقوقنیز به مرور زمان تکمیل و ثبت گردیده است؛ به گونه ای که به جرائت می توان گفت حقوق شهروندی به بخش «خلل ناپذیر» حقوق انسان ها تبدیل شده اند. به راحتی می توان با مطالعه در سیر و روش تئوری ها به آثار ارزشمند آنها دست یافت و اساسا هدف اینمقاله تحلیل و بررسی ایده هایی است که به هر دلیل منجر به گرایش به حقوق شهروندی به مفهوم همگرایی جهانی در عین هویتبخشی ملی شده اند.در این مقاله مفهوم مبانی، پیشینه، اهداف و کارکردهای حقوق شهروندی را با توجه به اسناد، اعلامیه ها وکنوانسیون های بین المللی موجود به ویژه با تکیه بر قانون احترام به آزادی های مشروع و حفظ حقوق شهروندی، مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفته و این نکات تبیین خواهد شد.