برنامه ریزی شهری و سیاست دانش شهر هوشمند

شهرهای هوشمند، فهم محیط ساخته شده را از طریق محاسبات و داده ها ترویج می دهند و قابلیت هایی برای بازتنظیم کاربردهای برنامه ریزی و حاکمیت شهری را به شکل ژرف ارائه می دهند. شهرهای هوشمند اغلب به عنوان یک رویکرد سیاسی نتراشیده و اجتماعیا مفید برای دستیابی به اهداف پایداری شهری معرفی می شوند، اما تاکید بر جمع آوری داده ها و تحلیل الگوریتمی و تصمیم گیری دارای گرایشی است که ممکن است بازدیدها و عملکردهای مخاطبان شهری را محدود کند. در این مقاله، ما برای انتقاد از شیوه های فعلی شهرهای هوشمند، شهرسازی مبتنی بر داده و فهم محاسباتی از شهرها به عنوان آنها با تئوری و عمل شهرسازی در ارتباط است، از فضایل فکری آریستوتلی از تکنه، اپیستمه و فرونسیس بهره می بریم. ما ادعا می کنیم که ظهور شهرهای هوشمند نمایانگر بازگشت جزئی به سیاست های دانش قرن ۲۰ اول تا میانی و بازگرداندن متخصصان فنی به عنوان موتورهای تغییر شهری است. با این حال، ما همچنین ظهور اخیر شهرهای هوشمند متمرکز بر شهروند به عنوان یک فرصت برای ترویج روشنیت ارزش ها در فعالیت های برنامه ریزی شهری را برجسته می کنیم. ما به این نتیجه می رسیم که نیاز به ادغام بیشتر تکنه، اپیستمه و فرونسیس در پیگیری شهرهای هوشمند وجود دارد تا اطمینان حاصل شود که دیجیتالی سازی مسیرهای خاصی را برای شناخت شهرها نمی بندد، بلکه پایه ای را برای پشتیبانی از یک سیاست دانش پیشرو در توسعه شهری فراهم می کند.