بررسی رابطه بین اهداف پیشرفت تحصیلی و خود کارآمدی تحصیلی ریاضی با نقش میانجی درگیری تحصیلی برای دانش آموزان مقطع ابتدایی شهر دورود

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین اهداف پیشرفت تحصیلی وخودکارآمدی تحصیلی ریاضی با نقش میانجی درگیری تحصیلی برای دانش آموزان مقطع ابتدایی شهردورود در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. این پژوهش یک پژوهش کاربردی می باشد. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان پایه ابتدایی شهر دورود به تعداد۶۶۲۳ نفربود که مطابق جدول گرجسی ومورگان تعداد ۳۶۴ نفر به روش تصادفی خوشه ای به عنوان نمونه انتخاب شدند .ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرشنامه اهداف پیشرفت الیوت و مک گریگور (۲۰۰۱) ،درگیری تحصیلی ریووتسینگ(۲۰۱۱) و پرشنامه خودکارآمدی ریاضی سرمدی (۱۳۹۴ ) بود .داده ها با استفاده از نرم افزار lisrel مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند .نتایج نشان داد که سبک های تبحرگرا و عملکردگرا با خودکارآمدی تحصیلی ریاضی ارتباط مثبت ومعنادار و سبک های تبحرگریز و عملکردگریز با خودکارآمدی ارتباط منفی و معنادار دارند.همچنین دوسبک تبحرگریز و عملکرد گرا ارتباط منفی و معنادار وسبک تبحرگرا ارتباط مثبت و معنادار با متغیر درگیری تحصیلی داشتند که بیشترین ارتباط مربوط به سبک تبحرگرا بود.همچنین بین اهداف پیشرفت تحصیلی وخودکارآمدی تحصیلی ریاضی با نقش میانجی درگیری تحصیلی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد.