انحنای رابطه

نگاهی به ساعتم می اندازم. کم کم آخرین بازماندگان بیچاره ی اداره که برای چندرغاز بیشتر، تا دیر وقت می مانند، در حال رفتن هستند. کت م را برمی دارم و میزم را همانجور شلخته و درهم به حال خودش رها میکنم و بیرون می زنم. در مسیر خانه جلوی همان کیوسک روزنامه فروشی همیشگی نگه می دارم و روزنامه ی عصر دلخواهم را می خرم. کلید را که به در انداختم باز همان بازی همیشگی را در آوردکه مجبور بشوم به آن لگد بزنم...