نقش بازی در آموزش و پرورش دانش آموزان ابتدایی

پژوهشگران و دانشمندان در حوزه ی آموزش و پرورش، ارزش های والای «تعاملی بودن محیط های آموزشی» را پیوسته مطرح و بر آن تاکید کرده اند. این محیط ها شامل موقعیت هایی هستند که در آن ها دانش آموزان به جای اینکه گیرندگان غیرفعال اطلاعات از منابع آموزشی باشند، خود به طور مستقیم در فرایند یادگیری شرکت فعالانه دارند. یکی از موقعیت های تعاملی بین شاگرد و معلم، «بازی های آموزشی» است که در بطن خود، دارای هدف آموزشی است؛ یعنی انتقال نکته ای خاص، برجسته کردن قابلیت های ویژه با تعمیق مهارت ها. یکی از مهم ترین نیاز های کودک، بازی است. این نیاز در حیطه تقویت و فراگیری همکاری های اجتماعی، اعتماد به نفس، هوش، خالقیت و همچنین از میان بردن عقده های دوره کودکی و کسب توان در رسیدن به کارآیی بیشتر نمود بهتری می یابد. بازی ها به عنوان روش تدریس، به دانش آموزان در حل مسائل آموزشی به بهترین نحو کمک می کنند. استفاده از بازیهای آموزشی موجب ارتقاء یادگیری و افزایش انگیزه در دانش آموزان می شود. مزیت دیگر بازیهای آموزشی، متناسب بودنشان با سبک های مختلف یادگیری دانش آموزان است. تحقیقات نشان می دهد که تجربه بازی باعث سازگاری با محیط می شود به گفته دیویی تجربه یک نتیجه از فعل و انفعالات بین وضعیت موجود و تجارب قبلی ماست مقاله ی حاضر، ضمن ارائه تعریف بازی آموزشی، تاثیر این بازی ها در یادگیری دانش آموزان بررسی شده است.