بررسی جایگاه نظریه سازنده گرایی اجتماعی در آموزش فلسفه به کودکان در عصر دیجیتال

فناوری اطلاعات و ارتباطات، تحولات سریع و غیرقابیل پیش بینی ای را در همه جوانب اجتماع به ویژه در امرآموزش وپرورش کودکان ایجاد نموده و متولیان را با چالش های متعددی در تولید محتوا، روش های آموزش،دسترسی به اطلاعات، پرورش نیروی انسانی متخصص، طراحی نظریه های یادگیری متناسب آن و غیره مواجهساخته است. دراین خصوص به نظر می رسد که در آموزش تفکر فلسفی به کودکان هم باتوجه به تکیه نسخهلیپمنی آن به نظریه سازنده گرایی اجتماعی، لزوم بازسازی نظریه یادگیری متناسب با این برنامه را باتوجه بهویژگی های عصر دیجیتال، انکارناپذیر ساخته است. در این راستا پژوهش حاضر با روش مروری ترسیمی بهشیوه توصیفی – تحلیلی در تلاش است تا باتکیه بر رویکرد اینگرید نگوارا، رهاوردهای آن را در آموزش فلسفه بهکودکان بررسی نماید. این رویکرد با تلفیق نظریه های سازنده گرایی اجتماعی و ارتباط گرایی و متد اجایلپایه هایی را برای نظریه یادگیری جدیدی تحت عنوان «یادگیری مبتنی بر پروژه اجایل مشارکتی» مطرح می سازد. در این پژوهش، رهاوردهای حاصل از این رویکرد در چگونگی اجرای برنامه آموزش فلسفه به کودکاندر اجرای حلقه های کندوکاو فلسفی، نقش تسهیل گر و اعضای حلقه، محتوای برنامه و انتظارات حاصل از حلقهکندوکاو بررسی گردید. در نتیجه این بررسی، برنامه «یادگیری مبتنی بر پروژه اجایل مشارکتی» رهاوردهای خود را در بازتعریف و یا توسعه چنین مواردی آشکار ساخت: نقش تسهیل گر و اعضای حلقه کندوکاو و توسعه آنذیل مدیر پروژه، فیدبک دهنده، مدیر زمان، مدیرگروه و غیره، روند کندوکاو فلسفی و معنای یادگیری در آن،انتظارات از فرآورد نهایی کندوکاو، تعریف سوال حلقه کندوکاو به صورت یک پروژ مشارکتی و غیره.