بررسی تاثیر مکانیکی مقدار و جهت تخلیه تومور و بازسازی نقص با استفاده از مواد پرکننده در استخوان ران با روش اجزای محدود

شکستگی یکی از عوارض ناشی از جراحی تومور سلول غول پیکر در بخش تحتانی استخوان ران است که متاثر از روش جراحی و بازسازی نقص است. انتخاب روش مناسب برای تخلیه تومور و بازسازی نقص قبل از جراحی چالش هایی را برای جراحان ایجاد می کند. اجزای محدود یک روش قدرتمند برای پیش بینی رفتار بیومکانیکی استخوان قبل از جراحی است. هدف از کار حاضر، ارزیابی تنش به منظور انتخاب مناسب ترین روش درمانی با توجه به مقدار و جهت تخلیه تومور و نوع ماده پرکننده با روش اجزای محدود است. ابتدا مقدار تخلیه( قطر ۱۴ و ۲۸ میلی متر) و جهت تخلیه(از سمت داخل و جانبی) در بخش تحتانی استخوان شبیه سازی شده است و در ادامه نقص ایجاد شده با استفاده از مواد پرکننده، یعنی پلی متیل متاکریلات یا هیدروکسی آپاتیت بازسازی شده است. مقایسه ای بین استخوان بازسازی شده با سالم، در شرایط ایستادن بر روی یک پا با توجه به مقادیر حداکثر تنش فون-میسز و حداکثر تنش اصلی انجام شده است. نتایج این مقایسه نشان می دهد، تخلیه و سپس بازسازی در نقص(۱۴ میلی متر) از سمت جانبی بهتر است، زیرا در این حالت استخوان بازسازی شده از سمت جانبی با ۱.۴- درصد، نسبت به استخوان بازسازی شده از سمت داخلی با ۱۱.۳ درصد، نزدیک ترین حداکثر تنش اصلی را به استخوان ران سالم خواهد داشت. همچنین در این نقص تفاوت بسیار اندکی در استفاده از این دو ماده پرکننده مشاهده شد. اما در نقص (۲۸ میلی متر)، استفاده از پلی متیل متاکریلات، حداکثر تنش را در تخلیه و پر کردن از هر دو سمت استخوان بازسازی شده در مقایسه با استخوان سالم افزایش می دهد.