ساختن گرایی و بررسی انواع آن به عنوان مولفه فهم برنامه درسی

رویکرد ساختن گرایی در طول دهه اخیر ، رویکرد برجسته ای در عرصه یادگیری و تدریس مطرح شده است . ساختن گرایی مفهومی است که مطابق آن فراگیران دانش خود را بر مبنای تجارب خویش ساخت می دهند.این رویکرد حاصل اندیشه های افرادی چون دیویی ، مونته سوری ،پیاژه، ویگوتسکی ، برونر و برخی افراد دیگر بوده است .البته نباید فراموش کرد که ریشه های این نظریه را می توان در بستر تاریخ کهن و اندیشه های سقراط، افلاطون و جان لاک نیز یافت . پیاژه معتقد بود که یادگیری انسان ها از طریق ساختن یک ساختار منطقی صورت می پذیرد و همچنین معتقد بود که منطق کودکان و روش های تفکر آنها کاملا متفاوت از بزرگسالان می باشد اشارات ضمنی این نظریه و چگونگی کاربرد آنها پایه و اساس نظریه یادگیری ساختن گرایی را شکل می دهد . دیویی معتقد بود که آموزش باید همراه با تجربیات واقعی باشد . او معتقد بود که پژوهش بخش کلیدی از نظریه یادگیری ساختن گرایی می باشد متخصصان روانشناسان و مربیانی که دیدگاه های جدیدی را به یادگیری ساختن گرایی اضافه کرده اند عبارتند از : ویگوتسکی ، جروم برونر و دیوید آزوبل ویگوتسکی به جنبه های اجتماعی یادگیری ساختن گرایی اشاره کرده است . او مفهوم منطقه تقریبی رشد را مطرح کرد. بر طبق این مفهوم دانش آموزان مسائل فراتر از سطح واقعی توانایی های خود را با کمک بزرگسالان و مشارکت با دیگران و همسالان حل می کنند برونر تغییر برنامه درسی را بر اساس این که یادگیری فرایندی فعال و اجتماعی که دانش آموزان ایده های جدیدی را بر اساس دانش کنونی خود می سازند مطرح کرده است . هدف این پژوهش که با روش مروری کتابخانه ای صورت پذیرفته است ، فهم برنامه درسی در بستر ساختن گرایی و بررسی انواع آن می باشد که از جمله می توان به ساختن گرایی غیر علمی یا ابتدایی ، ساختن گرایی فرهنگی ، ساختن گرایی انتقادی ، ساختن گرایی شناختی ، ساختن گرایی رادیکال، ساختن گرایی اجتماعی و ساختن گرایی آموزشی اشاره نمود.