بررسی تحلیلی روشهای تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم مطالب با توجه به موقعیت های آموزشی

آموزش و پرورش بستری است برای تربیت ، رشد و تکامل دانش آموزان در حیطه های مختلف شناختی ، عاطفی و روانی حرکتی . دست یابی به مراتب فوق نیازمند آن است که در گام نخست ، معلمان از قابلیت های لازم برای تدریس و پیشبرد اهداف آموزشی برخوردار باشند. یکی از صلاحیت های حرفه ای معلمان، توانایی آنها در به کارگیری روشهای مختلف تدریس است به گونه ای که بتوانند بهترین روشها را با توجه به موقعیت آموزشی به کارگیرند. هدف پژوهش حاضر، تحلیل روشهای مختلف تدریس مبتنی بر انتقال مستقیم مطالب و ارزیابی نقاط قوت و ضعف هر یک از آنها است . پژوهش صورت گرفته از نوع پژوهش های کیفی است که دادههای آن به کمک منابع و اسناد کتابخانه ای جمع آوری گشت . یافته های حاصل از پژوهش نشان می دهد که در روشهای سنتی تدریس ، گرچه فرصت هایی برای فعالیت های مشترک یاد دهنده و یادگیرنده در زمینه های مختلف به ویژه پرسش و پاسخ فراهم می شود، اما نقش اصلی فعالیت ها بر عهده معلم است . البته این به معنای ایجاد محیطی آمرانه ، سرد و غیر فعال در کلاس درس نیست ؛ بلکه به این معنی است که محیط آموزشی ، محیطی وظیفه مدار، ساختارمند و تحت نظارت بالای معلم می شود. با وجود نقدهایی که به این نوع از روشهای تدریس می شود، نمی توان به کلی آنها را نادیده گرفت و به تناسب موقعیت و بنا بر شرایط می توانند روشهای سودمندی برای آموزش و انتقال مطالب باشند.