رویکردهای آموزش دینی و تفاوت های فرهنگی در آموزش

آموزش چندفرهنگی شکلی از آموزش یا تدریس است که برای ارزشها، عقاید، دیدگاهها و پیشینه های فرهنگی مختلف ارزش قائل است و تفاوتهای فرهنگی را به شیوهای هدفمند در آموزش در نظر می گیرد. در این رویکرد آموزشی ، »فرهنگ « معنای گستردهای دارد و نژاد، قومیت ، ملیت ، زبان، مذهب ، طبقه ، جنسیت و … را دربرمی گیرد. طرفداران این نوع آموزش به دو بنیان فکری عمده باور دارند، اول آنکه معتقدند که باید اقلیت های مختلف را در آموزش در نظر گرفت و امکانات لازم را برای آموزش آنان فراهم کرد و دیگر اینکه اعتقاد دارند آموزش چندفرهنگی به سود همه ی دانش آموزان است . این رویکرد در صدد است که دانش ، نگرش و مهارتهای دانش آموزان را برای زندگی در جامعه ای چندفرهنگی ارتقا بخشد. به نحوی که دانش آموزان طوری رشد کنند که برای فرهنگ های مختلف ارزش قائل شوند و از تعصب و نژادپرستی و قومپرستی دوری نمایند .در واقع ، هدف نهایی آموزش چندفرهنگی ، ترویج صلح و دوستی است . ایران یکی از کشورهای جهان است که در آن خرده فرهنگ های گوناگونی وجود دارد. مردم کشور ما را اقوام و ملیت های گوناگونی تشکیل می دهند. تنوع در زبان، سبک زندگی ، شیوه معیشت ، آداب و رسوم و سنت ها در کشور ما به سادگی قابل مشاهده است و وجود اقشار و طبقات گوناگون اجتماعی نیز این تنوع را بیش تر می کند. به رغم وجود اشتراک بین تعلیم و تربیت دینی و غیردینی ، تفاوتهایی نیز میان آنها وجود دارد که مقاله حاضر در صدد تبیین آنهاست . تحقیق در عرصه تفاوتها و نیل به نتایج گستردهتر، از ضرورتهای پژوهشی در این عرصه است .نوشتار پیش روی که به شیوه کتابخانه ای و تحلیلی و با نگاهی به کتاب و سنت نگارش یافته ، با برشمردن شانزده مورد از ویژگی های مشخصات تربیت دینی ، و به بیان لوازم آن پرداخته است . موفقیت در تربیت دینی بدون توجه به مشخصه های آن حاصل نمی شود و بخش عمدهای از علل ناکامی در تعلیم و تربیت دینی در غفلت از تفاوتها نهفته است .