اثربخشی طرحواره درمانی بر سازگاری زناشویی زوجین در آستانه طلاق

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر سازگاری زناشویی زوجین در آستانه طلاق بوده است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و از طرح پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل زوجین در آستانه طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره ای شهر آمل در سال ۱۴۰۲ بوده است. روش نمونه گیری بصورت در دسترس بود و با استفاده از این روش از بین جامعه آماری تعداد ۳۲ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش(۱۶ نفر) و کنترل (۱۶ نفر) گمارده شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه سازگاری زناشویی استفاده شد. سپس گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخلات طرحواره درمانی قرار گرفت و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. یافته ها نشان داد میانگین نمره متغیر سازگاری زناشویی در پس آزمون گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل معنی دار شده است. بر این اساس می توان نتیجه گرفت که طرحواره درمانی بر سازگاری زناشویی زوجین در آستانه طلاق تاثیر دارد.