سبک های فرزند پروری، والدگری و اجتماعی کردن فرزندان

عنصر تربیت درگذشته به صورت تجربی در میان مادران و پدران و بعد فرزندان آنها منتقل میشد و متاسفانه هزینه گزاف عمر پرداخت میشد تا زوجین جوان با آزمون و خطا نسبت به تربیت فرزندان خود اقدام نمایند. والدگری یکی از مهمترین منابع لذت و خوشی ومبارزه در زندگی است. تقریبا میلی جهانی در والدین وجود دارد که به محض تولد کودک، تعهد عمیقی را برای آنها ایجاد میکند تا سلامتی و شادمانی پایداری را برای کودک خود تضمین کنند. هنوز بسیاری از والدین سفر والدگریشان را با این عقیده شروع میکنند که از والدینی که خودشان داشتند،بهتر باشند.چگونه سلامت کودک و تحول او به رفتارهای والدین مرتبط میشود؟ از طرفی عدم آگاهی والدین از شیوه های فرزند پروری و به روز نبودن آنها در امر تربیت فرزندان باعث ایجاد مشکلاتی در خانواده می شود.آشنایی با شیوه های فرزند پروی وآموزش تربیت فرزند با شیوه های مدرن و روانشناسانه در عصرکنونی که عصر تبادل اطلاعات نامیده میشود فرآیندی است که میتواند به پدران و مادران کمک کند تا نهتنها در زمان و هزینه تربیت فرزندان صرفه جویی نمایند بلکه بتوانند با استفاده از علم روانشناسی از طرفی به آرامش روانی بهتری برسند و از سویی فرزندان خود را آنچنان که شایسته است بپرورانند. فرزندپروری فعالیت پیچیده ای شامل روش ها و رفتارهای ویژه است که به طور مجزا یا در تعامل با یکدیگر بر رشد کودک تاثیر می گذارد. در واقع پایه و اساس شیوه فرزندپروری مبین تلاش های والدین برای کنترل و اجتماعی کردن کودکان شان است. فرزند پروری به دلیل انطباقهای مداومی که در آن صورت می گیرد، پدیده ای پویا است. در نهایت این والدین هستند که می توانند با آشنایی با این نظریات و شیوه ها روش مناسب را در مورد تربیت و اجتماعی کردن فرزندان به کار بگیرند.روشی که با باورها،فرهنگ و امکانات آنان تناسب داشته باشد.