پیشبینی ویژگیهای خودتخریبگری جوانان براساس آسیبهای دوران کودکی

پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط بین آسیبهای دوران کودکی با ویژگیهای خودتخریب گری افراد ۱۸ الی ۳۵ ساله انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی - همبستگی بود و جامعه آماری شامل افراد ۱۸ الی ۳۵ ساله شهر تهران در سال ۱۴۰۱ بود. که از بین آنها ۲۵۳ نفر به شیوه در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه ی آسیب به خود سانسون، ویدرمن و سانسون (۱۹۹۸) و پرسشنامه ی کودک آزاری محمدخانی و همکاران (۲۰۰۳) استفاده شده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متعیره استفاده شد. کلیه تحلیل با استفاده از نرم افزار spss نسخه ۲۶ صورت گرفت. نتایج حاصل از ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین آسیبهای دوران کودکی و مولفه های آن شامل آزار جسمی، آزار جنسی، آزار عاطفی و غفلت با ویژگیهای خودتخریب گری رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد .(p<۰/۰۵) و مولفه غفلت قویترین رابطه را با و ویژگیهای خودتخریب گری دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون بیانگر آن بود که ۲۰ درصد تغییرات ویژگیهای خودتخریب گری به وسیله متغیرهای پیشبین تبیین میشود و براساس ضریب بتا تنها مولفه غفلت قادر به پیشبینی خودتخریب گری هست.