بررسی مسئولیت مدنی شرکت ملی نفتکش جمهوری اسلامی ایران در حادثه نفتکش سانچی

از آنجایی که مسئولیت مدنی برای اشخاص اعم از حقیقی و حقوقی نوعی پاسخگویی ایجاد می کند؛ مسئولیت مدنی شرکت ملی نفتکش جمهوری اسلامی ایران در حوزه خسارات وارده به زیستگاه دریایی و آب های آزاد، فوت خدمه نفتکش و خسارات وارده به محموله آن، در عرصه جهانی و داخلی محل بحثی بین نمایندگان دول درگیر شد. هدف از تفحص حاضر که با استمداد از روش توصیفی-تحلیلی انجام پذیرفته است، آن است که: نخست تعیین نماییم که مسئولیت مدنی شرکت ملی نفتکش جمهوری اسلامی ایران در این واقعه به چه نحو قابل تصور است؟ و دوم نحوه جبران خسارت و پرداخت غرامات وارده چگونه صورت می پذیرد؟ بالاجمال در پاسخ به پرسش های مطروحه به ترتیب باید چنین اذعان نمود که علی رغم اینکه شالوده تدوین قانون جهت وضع مسئولیت مدنی تقصیر است؛ در اسناد بین الملل، کنوانسیون های مرتبط با حقوق دریاها و مسئولیت مدنی ناشی از آلودگی آن ها، عملا با اقتدا به نظریه خطر، مسئولیت مالکان کشتی ها را، مطلق عنوان نموده است. بیمه های دریایی اگرچه در کالبد ضمانت نامه ظاهر می شوند اما می توانند جهت پوشش مسئولیت مالکان کشتی ها، در نقش رافع یا تحدیدکننده مسئولیت به ایفای نقش بپردازند. درنهایت در بررسی عنوان مدنظر، ضمن مفقود دانستن نقش عوامل رافع مسئولیت و قوه قاهره در تقلیل یا رفع مسئولیت مدنی شرکت یادشده؛ با اثبات تقصیر کشتی سی. اف. کریستال و تایید بیمه نامه های کامل مسئولیت و بدنه سانچی؛ عدم قصور و کوتاهی ایران در عرصه مبادلات جهانی و تبعیت از الزامات حاکم کنوانسیون در مقوله بیمه جهت جبران خسارت توسط بیمه را امری مسلم و استوار می داند.