آبشویی صحرایی و ارزیابی مدل های نظری و تجربی آبشویی خاک دشت سیستان

بهسازی خاک های شور از دیدگاه حفاظت منابع خاک و آب اهمیت فراوانی دارد. وجود بیش از حد نمک های محلول در ناحیه ریشه می تواند باعث کاهش جذب آب توسط گیاه به دلیل کاهش پتانسیل اسمزی محلول خاک شود. راهبرد لازم در مواجهه با این مسئله، کاهش شوری خاک تا حد بهینه از راه آبشویی املاح و جلوگیری از ماندابی شدن آن ها است. هدف از این تحقیق بررسی کاربرد مقادیر متفاوت آب آبشویی در کاهش شوری و ارزیابی مدل های تجربی و نظری در پیش بینی شوری نهایی بوده است. این تحقیق در بخشی از اراضی محمدآباد دشت سیستان به صورت طرح کاملا تصادفی اجرا گردید. آزمون های صحرایی به روش غرقاب متناوب با استفاده از کرت های آزمایشی با آرایش یک در یک متر، با پنج تیمار و در چهار تکرار اجرا گردید. آبشویی با کاربرد ۱۰۰ سانتی متر آب آبشویی در چهار تناوب ۲۵ سانتی متری اجرا شد. نمونه های خاک قبل و بعد از آبشویی و پس از کاربرد هر تناوب آبیاری در تیمارها و در اعماق مختلف تا ۱۰۰ سانتی متری خاک برداشت شد و مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد کاربرد ۱۰۰ سانتی متر آب برای آبشویی توانست کلاس شوری خاک را از S۲A۲ به S۱A۲ تقلیل دهد. مدل های تجربی و نظری مورد ارزیابی قرار گرفتند. بر اساس نتایج کمترین مقدار RMSE در مدل های تجربی مربوط به مدل پذیرا و کشاورز و پذیرا و کاوچی با مقدار ۱۶/۰ و برای عمق ۰-۲۵ سانتی متری و در مدل های نظری مربوط به مربوط به مدل سری مخازن (SRM) با مقدار ۰۳/ و برای عمق ۰-۲۵ سانتی متری بوده است.